Λουντμίλα της Βοημίας
| Λουντμίλα της Βοημίας | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 860[1] Μνιέλνικ |
| Θάνατος | 15 Σεπτεμβρίου 921 Tetín |
| Συνθήκες θανάτου | στραγγαλισμός και ανθρωποκτονία |
| Τόπος ταφής | Βασιλική του Αγίου Γεωργίου στη Πράγα |
| Eορτασμός αγίου | 16 Σεπτεμβρίου |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αριστοκράτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Μποζιβόι Α΄ της Βοημίας[2] |
| Τέκνα | Σπυτίνιεφ Α΄ της Βοημίας Βρατίσλαος Α΄ της Βοημίας |
| Γονείς | Σλαβιμπόρ |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Αγία Λουντμίλα (περ. 860 - 15 Σεπτεμβρίου 921), επίσης γνωστή ως Λουντμίλα της Βοημίας, είναι Τσέχα αγία και μάρτυρας, η οποία λατρεύετε από τους Ορθόδοξους και τους Ρωμαιοκαθολικούς. Γεννήθηκε στην Μνιέλνικ[3] ως η κόρη του Σόρβου πρίγκιπα Σλαβιμπόρ.[4] Η Αγία Λουντμίλα ήταν η γιαγιά του Αγίου Βεντσέσλαου, ο οποίος αναφέρεται ευρέως ως Καλός Βασιλιάς Βεντσέσλαος. Η Αγία Λουντμίλα αγιοποιήθηκε λίγο μετά το θάνατό της Στο πλαίσιο της διαδικασίας της αγιοποίησης, το 925, ο Βεντσέσλαος μετέφερε τα λείψανά της στη Βασιλική του Αγίου Γεωργίου στη Πράγα.
Γάμος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Λουντμίλα παντρεύτηκε τον Μποζιβόι Α΄ της Βοημίας, τον πρώτο Χριστιανό Δούκα της Βοημίας,[3] το 873. Το ζευγάρι προσηλυτίστηκε στον Χριστιανισμό μέσω των προσπαθειών του Αγίου Μεθοδίου.[5] Οι προσπάθειές τους να μεταστρέψουν τη Βοημία στον Χριστιανισμό αρχικά δεν έγιναν δεκτές και εκδιώχθηκαν από τη χώρα τους για κάποιο διάστημα από τους ειδωλολάτρες. Τελικά το ζευγάρι επέστρεψε και κυβέρνησε για αρκετά χρόνια πριν αποσυρθεί στο Τετίν, κοντά στο Μπέρουν.
Το ζευγάρι διαδέχθηκε ο γιος τους, Σπυτίνιεφ Α΄ της Βοημίας. Τον Σπυτίνιεφ διαδέχτηκε ο αδερφός του, Βρατίσλαος Α΄ της Βοημίας. Όταν ο Βρατίσλαος πέθανε το 921, ο γιος του, Βεντσέσλαος, έγινε ο επόμενος κυβερνήτης της Βοημίας.[5] Ήταν κυρίως η Λουντμίλα που μεγάλωσε τον εγγονό της και στη συνέχεια ενεργούσε ως αντιβασιλέας γι΄ αυτόν.
Λουντμίλα και Ντραχομίρα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η μητέρα του Βεντσέσλαου, Ντραχομίρα, ζήλευε την επιρροή της Λουντμίλα στον Βεντσέσλαο. Έβαλε δύο ευγενείς, τους Τούννα και Γκόμον (πιθανώς φραγκικής ή βαραγιανής καταγωγής), να δολοφονήσουν τη Λουντμίλα στο Τετίν, και μέρος της ιστορίας της Λουντμίλα λέει ότι στραγγαλίστηκε[3] με το πέπλο της. Αρχικά, η Αγία Λουντμίλα θάφτηκε στο νεκροταφείο της Εκκλησίας του Αγίου Μιχαήλ στο Τετίν.[6]
Η Αγία Λουντμίλα αγιοποιήθηκε λίγο μετά το θάνατό της. Στο πλαίσιο της διαδικασίας της αγιοποίησης, το 925, ο Βεντσέσλαος μετέφερε τα λείψανά της στη Βασιλική του Αγίου Γεωργίου στη Πράγα.[5] Λατρεύεται ως προστάτρια της Βοημίας. Θεωρείται ως πολιούχος αγία της Βοημίας, του προσηλυτισμού, της Τσεχίας, των δουκισσών, των προβλημάτων με τα πεθερικά και των χηρών. Εορτάζεται στις 16 Σεπτεμβρίου.
Ο Αντονίν Ντβόρζακ συνέθεσε το ορατόριο του, Svatá Ludmila (Αγία Λουντμίλα), μεταξύ Σεπτεμβρίου 1885 και Μαΐου 1886. Το έργο ανέθεσε ο εκδοτικός οίκος Littleton για το Φεστιβάλ του Λιντς.[7]
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 6871808. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ p67283.htm#i672823. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 The Editors of Encyclopaedia Britannica (11 Σεπτεμβρίου 2018). «Saint Ludmila Slavic saint». Encyclopaedia Britannica. Encyclopædia Britannica, inc.
- ↑ Překlad Josef Vajs, 1929
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Ott, Michael. "St. Ludmilla." The Catholic Encyclopedia. Vol. 9. New York: Robert Appleton Company, 1910. 24 Φεβρουαρίου 2013
- ↑ Κάντορ, Μ., The Origins of Christianity in Bohemia, 1990
- ↑ Halstead, Susan. "St. Ludmila, patroness of Bohemia", British Library, 16 Σεπτεμβρίου 2013
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Πέκαρ, Γ., Die Wenzels- und Ludmilla-Legenden und die Echtheit Christian (Πράγα, 1906).
- Κριστιανός Μοναχός, "Vita et Passio saci Venceslai et sacae Ludmilae avae eius", στο Magnae Moraviae Fontes Historici (Μπρνο, 1967), 186-199.
- Ίνγκχαμ, Μ.Ν., "The Lost Church Slavonic Life of Saint Ludmila", στο Studia Slavica Mediaevalia et Himanistica. Riccardo Piccio dicata . Τ. 1-2 (Ρώμη, 1986), 349–360.